Rozdział 5

Minęły dwa tygodnie. Ginny pakowała właśnie wszystkie rzeczy przyjaciółki do torby. Za wiele ich nie było, tylko najpotrzebniejsze kosmetyki, ręcznik, kapcie, kilka piżam. „ W końcu dzisiaj stąd wyjdziemy”. Rudowłosa spojrzała jeszcze raz na szpitalny pokój. Chciała poprawić jeszcze tylko pościel na łóżku, ale jej uwagę zwróciło zupełnie co innego. Coś co tak bardzo przyciągnęło jej wzrok oraz uwagę, że zapomniała o czynności, którą jeszcze parę sekund chciała wykonać… Przerzuciła niedbale poduszkę na drugą stronę łóżka i stanęła jak wryta. Po chwili dotarło do  niej, to co zobaczyła. Małe czerwone pudełko i przewiązaną złotą kokardką. Po zapakowaniu można było wywnioskować, że prezent nie był odpakowany. Dziewczyna niepewnie schowała znalezisko do torby i wyszła z pomieszczenia.

- o Ginny jesteś taka kochana, że mnie już spakowałaś. Naprawdę bardzo Ci dziękuję. Tak wiele dla mnie zrobiłaś, nie mogłam sobie wymarzyć lepszej przyjaciółki- Hermiona mocno uściskała uśmiechniętą rudowłosą. Chciała jej zabrać torbę, lecz ta stanowczo jej na to nie pozwoliła. – ale Ginny, nie powinnaś dźwigać tak ciężkich rzeczy, zwłaszcza teraz, no daj to. Przecież od odrobiny wysiłku nie umrę- nie przemyślała słów, które wymknęły jej się z ust w zadziwiająco szybko. Spojrzała na Ginny. Uśmiech zniknął z jej twarzy, a oczy stały się na moment zupełnie puste. Samej Hermionie zrobiło się jakoś dziwnie. Obie wyszły ze szpitala w ciszy. Wsiadły w taksówkę i już po piętnastu minutach wysiały pod mieszkaniem brązowowłosej. Zdziwiła się gdy Gin wyciągnęła portfel i zapłaciła kierowcy za przejazd.

- No nie patrz tak na mnie, przecież Cię samej nie zostawię.

Winda po zatrzymaniu się na drugim piętrze, otworzyła się. Hermiona wyciągnęła z kieszeni klucz i przekluczyła go w zamku w drzwiach numer 4. Pchnęła drzwi i weszła do środka. „ Nareszcie w domu” .  Rzuciła na kanapę kurtkę i poszła zrobić herbatę. Ginny usiadła na sofie patrząc na nią z niedowierzaniem. Zachowywała się jak gdyby nigdy nic. Jakby zdarzenia z ostatnich dwóch tygodni nie miały miejsca. Jakby wypowiedziane słowa nigdy do niej nie dotarły. Dziewczyna nie wytrzymała w momencie kiedy Hermiona stawiała filiżanki z gorącym napojem na stoliku.

- Co Ty robisz dziewczyno?

- Wydaje mi się, że kładę herbatę na stolik, a co? – odparła obojętnie, siadając naprzeciwko. Popatrzyła z rozbawieniem na swoją towarzyszkę i blady uśmiech zniknął z jej twarzy. Musiała przyznać, że czerwona twarz nie najlepiej komponuje się z rudymi włosami. Zdawała sobie sprawę z tego, że mina Ginny nie wróży nic dobrego i że igra z ogniem. Na przenikliwe spojrzenie wzruszyła tylko ramionami. Dwudziestominutową ciszę przerwała nagle rudowłosa. Wstała i wyprostowała się.

- Ja nie rozumiem co się z Tobą dzieje! Wyprali Ci mózg czy co w tym szpitalu! Jak Ty możesz się tak zachowywać? Grasz, czy na poważnie już o wszystkim zapomniałaś? Nie udawaj, że nic się nie stało! Stało się! I to tak wiele, nie mogę Ci pozwolić na to co chcesz zrobić. Zdecydowanie nie. I nie pozwolę Ci na to, żebyś tak łatwo odpuściła. Co oni z Tobą zrobili na miłość boską?! – Ginny chodziła po salonie w kółko. Miała wrażenie, że gada sama do siebie. Hermiona nie zareagowała w jakikolwiek sposób na żadne słowo. Dalej siedziała w ciszy, popijając herbatę z mlekiem.

-Wyjdź jeżeli nie rozumiesz, po prostu wyjdź – szepnęła. Jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Upiła łyk napoju. Ginny stała jak zaczarowana. Nie mogła się ruszyć, ani wypowiedzieć słowa. Nie wierzyła własnym uszom.

- Draco no i co Ty zamierzasz zrobić co? Ta ucieczka nic nie załatwi, a tylko pogorszy sprawę. Przecież doprze o tym wiesz, nie jesteś głupi. Cofam to co powiedziałem! Jesteś głupi! Jesteś najgłupszym czarodziejem na świecie!- Malfoy pakował się patrząc z zażenowaniem na swojego przyjaciela, dając mu spokojnie dokończyć swój monolog. Wrzucał do walizki wszystko to co wpadło mu w ręce. – Zresztą gdzie będzie Ci lepiej jak nie przy niej? Już z nią wszystko dobrze, jej stan już dawno się ustabilizował, dzisiaj wychodzi ze szpitala co prawda jest jeszcze trochę poobijana, ale…

- Wyszła?! Skąd wiesz?!- Chłopak szarpnął towarzysz, tak że ten aż podskoczył. Z wyczekującą odpowiedzi miną patrzył się na kumpla. „Skąd on to wszystko wie?”. – Blaise skąd Ty to wszystko wiesz do cholery? Mów! – potrząsł nim trochę. Ślizgon niepewnie spojrzał na blondyna.

- Wiem to, ja to wiem..powiedziała mi..- nie mógł się wysłowić. – Gadałem z Twoją mamą. – wydusił w końcu wypuszczając głośno powietrze z ust.   Przerażony stanem młodego Malfoya zrobił kilka kroków w tył. Widział jak ogarnia go gniew, a zarazem w jego oczach widoczna była ulga. „ Dobrze, że byłem ostrożny w słowach”. Widząc to, wyszedł mrucząc pod nosem coś w stylu „cześć”. Trzasnął drzwiami. Kilka minut zajęło Draco uspokojenie się. „ Może on ma rację?” przemknęło mu przez myśl. Pokręcił przecząco głową wracając do pakowania. Nagle wszystkie wspomnienia uderzyły go ze zdwojoną siłą. Jej metamorfoza, jej odważne spojrzenie, jej uszczypliwe odpowiedzi, zaskakujące pomysły, ciepły głos, aksamitne usta. Pierwszy pocałunek, a zarazem ostatni. Wypadek, obietnica, jej smutne oczy kiedy widział ją po raz ostatni. Przetarł dłońmi twarz. „ To nie powinno się tak skończyć”.

Ciemne chmury zgromadziły się już nad miastem. Owinięta w puszysty koc siedziała na parapecie okna w swojej sypialni wypatrując gwiazd. Niestety, żadna z nich nie była widoczna. Magle poczuła ogromną pustkę. Zerwał się silny wiatr. Drzewa tańczyły szaleńczy układ. Dziewczyna zsunęła się z powrotem do mieszkania i zamknęła okno. Zaczęła rozpakowywać torbę. Wyciągała z niej powoli, każdą rzecz osobno. Segregowała ubrania na te do szafy i na te do prania. Zabrała wszystko i ruszyła do łazienki. Odkręciła kurek z wodą i dolała do niej płyn do kąpieli o zapachu bzu. Wanna zaczęła wypełniać się gorącą wodą, a w pomieszczeniu unosiła się woń Świerzych kwiatów. Ściągnęła ubranie i przejrzała się dokładnie w lustrze. Widziała już zamiany jakie zachodziły na jej ciele. Delikatnie się uśmiechnęła i zanurzyła w wodzie. Poleżała w niej chwilę, a potem położyła się spać. Była sama. Za dnia uciekała od tej myśli. Nie godziła się z nią, lecz każdego wieczoru brak partnera stawał się coraz bardziej odczuwalny. Jedna łza spłynęła po policzku rudowłosej. Zasnęła.

Dzień dobry!

Tak jak obiecałam, wyrobiłam się. Natchnęło mnie i piszę dalej. Być może do środy skończę i opublikuję. Pogoda dziś jest piękna, szkoda by było spędzić niedziele siedząc w domu. Co do rozdziału to mam nadzieje, że się spodoba. Miłego popołudnia! 

Pozdrowienia,

Rita