Rozdział 14

Wybiła godzina dwudziesta, a w Malfoy Manor pojawiało się coraz więcej gości. Salon zaczynał powoli pękać w szwach, a głównego zainteresowanego jak nie było widać tak dalej nie ma. Narcyza Malfoy ubrana niezwykle szykownie w długą czarną suknię zabawiała przybyłych rozmową i drobnymi żartami, lecz co chwilę z niepokojem zerkała w stronę schodów po których już niebawem miała zejść para wieczoru. Wszystko było dopięte na ostatni guzik, przyjęcie trwało w najlepsze, goście zajęli swoje miejsca a na najwyższych stopniach schodów pojawiły się przepiękne srebrne szpilki w towarzystwie niesamowitych i wypolerowanych czarnych lakierek. Z Każdym ich krokiem, nie można było oderwać od nich wzroku. Można by rzec, że wpatrywano się w nich jakby byli najokazalszymi diamentami na świecie.  Gdy zeszli do gości można było odczuć skrępowanie jakie zapanowało. Panie szeptały między sobą o kreacji i całej stylizacji młodej pani Malfoy, a Panowie z zazdrością spoglądali na piękność towarzyszącą Draconowi Malfoyowi. Każdy spodziewał się tego, że On znajdzie sobie piękną kobietę z którą zwiąże swoją przyszłość, jednak żaden z nich nigdy w życiu by nie przypuszczał, że akurat On zwiąże się z kobietą pochodzenia nie magicznego.  Że zwiąże się z samą Hermioną Granger, że wezmą ślub o którym wszyscy dowiedzą się dopiero długo po fakcie, że będzie z nią miał dziecko, że stworzą tak piękną i dobraną parę. Szmaragdowa suknia Hermiony falowała przy każdym jej kroku, sprawiając wrażenie jakby płynęła. Wydobyła z niej jeszcze więcej delikatności i kruchości, którą na co dzień emanowała.  Hermiona czuła nieswojo w związku z tym, że stała się główną atrakcją tego wieczoru, jednak nie chciała dać tego po sobie poznać. Przecież jej nie wypadało pokazać, że czuje się w tym miejscu zupełnie obca.

Nie mógł dalej znosić jej wrzasków. Nie miał pojęcia o co tak  się wścieka. Przecież nie mogła wiedzieć. Nie teraz. Więc dlaczego? Stała po środku gustownie urządzonego pomieszczenia, które służyło państwu Zabinim jako gabinet i rzucała co chwilę jakieś zaklęcia. Wszystko w koło wyglądało jakby parę minut wcześniej przeszło tędy tornado.  Tornado do piękne porównanie do tego co właśnie działo się z tą kobietą. Wyglądała jak jedno wielkie nieszczęście. Jej piękny makijaż rozmyły słone łzy spływające jej aż po szyi, idealnie ułożona przed godziną fryzura była teraz tylko dalekim cieniem dawnych włosów, a srebrna suknia zabrudzona resztką makijażu, pokryta licznymi rozpruciami i plamami nieznanego pochodzenia. Blaise spoglądał na nią z przerażeniem w oczach. Znieruchomiał, nie potrafił wykonać żadnego ruchu. Nie chciał dopuścić do siebie tej myśli. Myśli, że prawdopodobnie wszystko od teraz się zmieni. Wszystko się skończy. Wiedział, że stoi na rozdrożu drogi. Wiedział, że musi wybrać tą, którą podąży, lecz nie chciał wybrać żadnej podanej. Chciał by wszystko było tak jak do tej pory. Nigdy nie chciał ograć z ogniem, lecz Ginny Weasley była jego ogniem, była kimś kto dawał mu uczucie dopełnienia. Rozum jednak zawsze zwyciężał walkę jego sercem. Sercem, o którym sam Blaise Zabini nie miał pojęcia. Teraz zbliżał się koniec. Jeżeli ona wie, Ginny nie będzie bezpieczna. Spojrzał raz jeszcze na swoją żonę, pogrążoną w rozpaczy. Leżała na podłodze zakrywając twarz dłońmi. Nastała niezręczna cisza, która przybliżała go do prawdy.

- Jestem w ciąży Zabini.

Jej słowa odbiły się głuchym echem o ściany. Jedno zdanie, a wywarło tak wiele sprzecznych emocji. Był pewny, że się przesłyszał, albo że to jakiś kiepski żart że strony kobiety. Miał ponownie zostać ojcem? Tym razem na serio, bez żadnych zagrywek i tajemnic. Mimo wszystko odetchnął z ulgą. To nie to.  Bez zastanowienia zostawił zalaną łzami kobietę i wyszedł. Po raz kolejny okazałeś się dupkiem Blaise .  Poprawił swój frak i już po chwili stał przed drzwiami Malfoy Manor.  

Przerwy w dostawie prądu są czasami naprawdę przydatne. Choć było za dużo pomysłów i co chwilę coś dopisywałam, albo usuwałam.  Także ciężko jest mi cokolwiek powiedzieć o tym rozdziale, jakoś sporo sprzecznych emocji mam po przeczytaniu.

Rita