Rozdział 12

Rudowłosa dziewczyna leniwie otworzyła oczy , lecz szybko je zamknęła. „Ja chyba oszalałam do końca” .  Zaśmiała się cicho i położyła na boku. Nie mogła zrozumieć  w co się wplątała. Może nie mogła to złe określenie na tą sytuację. Nie chciała zrozumieć. Wiedziała, że ich zachowanie nie jest odpowiednie i oboje nie powinni dopuścić do odnowienia ich relacji, zwłaszcza na takim poziomie, lecz zlekceważyli zdrowy rozsądek i teraz cieszą się chwilą. Z małą obawą  znów otworzyła oczy, lecz tym razem ich nie zamknęła.  Uśmiech rozświetlił jej twarz gdy tylko chłopak leżący tuż obok niej się przebudził.  Leżeli tak przez chwilę wsłuchując się w bicie swoich serc. Rozkoszowali się chwilą, wspominając wydarzenia z pewnego, zapadającego w serce wieczoru.

                Blaise siedział przy jednym z wielu pięknie nakrytych stołów w jednej z najlepszych i najpiękniejszych restauracji w mieście. Nerwowo spoglądał co sekundę to na zegarek, to na wejście do Sali. I znów spogląda na zegarek. Co chwile podchodzi kelner pytając się grzecznie czy mężczyzna życzy sobie coś do picia. Jednak on ciągle przez te pół godziny odpowiada, że na kogoś czeka. Rozkojarzony  i trochę zirytowany pytaniem chłopaka, nie zauważa nawet kiedy umówiona na spotkanie osoba dosiada się do jego stolika.

                - Wybacz moje spóźnienie, Mila stawiała opór w łóżeczku. Za Chiny nie chciała zasnąć.

 Tamto spotkanie oboje pamiętają jakby to było wczoraj. A jednak minęło już pięć tygodni, a między nimi nic się nie zmieniło. Żyją chwilą, cieszą się sobą, spędzają ze sobą jak najwięcej czasu. W całym tym ich szaleństwie jeszcze bardziej szalony jest fakt, że każde z nich prowadzi podwójne życie. Ona, Ginny Weasley czarna owca w rodzinnie, samotna matka, osoba skryta i działająca pod wpływem impulsu. On, Blaise Zabini, chłopak wywodzący się z arystokratycznej rodziny, mąż, zabawny i zdecydowanie za bardzo pewny siebie.  Połączyło ich wielkie uczucie, rozłączyła niezwykła głupota, lecz po walce którą stoczyli każde z własnym sobą, ulegli napięciu i teraz są swoją najbardziej strzeżoną tajemnicą. Zdają sobie sprawę z tego, że to właśnie jemu zaszkodziła by najbardziej prawda, którą tak świetnie maskują. Nie mógł by sobie pozwolić na taki skandal. Przecież miał wszystko czego mógłby każdy inny czarodziej pragnąć do szczęścia. Nikt nie zrozumiałby jego zachowania, dlatego oboje uznali, że najlepiej będzie jeżeli ich relacja pozostanie tylko i wyłącznie między nimi.

                -Co robisz w przyszły weekend? Co Wy robicie w przyszyły weekend? – Blaise przerwał ten błogi stan nie tylko swoim pytaniem, ale też szybkim pocałunkiem, który zdecydowanie zamiast rozbudzić jego partnerkę, spowodował jej rozmarzenie.

                -Idziemy w sobotę do Draco na urodziny. My osobno, pamiętasz nie?- Musiała dać lekko chłopakowi odczuć o tym w jakim położeniu się znajdują. Kiedy ją pytał o to, czy pasuje jej ten układ zawsze z tą samą wyćwiczoną miną odpowiadała, że tak. To nawet była prawda, choć z drugiej strony co miała mu powiedzieć? Że nie? Nie była głupia, od samego początku wiedziała w co wchodzi. W tej grze nie było miejsca na rozwód, batalię w sondzie i niszczenie swojego wizerunku. Mimo wszystko zdecydowała się zagrać, choć przez chwilę poczuć się choć trochę lepiej, coś dla kogoś znaczyć, móc dzielić się z tą osobą radością z wychowywania dziecka. To był ich czas, nie chciała żeby się kończył.

Nie mógł się nadziwić, jak przez te kilka tygodni się zmieniła, stała się teraz jego oczkiem w głowie. Nie spodziewał się, że pokocha ją jak własną córkę. Że obdarzy tą małą osóbkę, tak wielkim i niekwestionowanym uczuciem. Że ułoży sobie życie z dala od problemów i od byłego stylu bycia. Stał się człowiekiem, spokojnym, lecz nadal pozostawał stanowczy, jego arogancji nie dało się w całości spiłować, a i urodą również nie przestał zachwycać. Był dawnym Malfoyem, tyle trochę dojrzalszym.  Dalej bał się jak małe dziecko, kiedy w grę wchodziły uczucia. Nie potrafił zbudować więzi na szczerym gruncie. Tylko z Milą było inaczej, tylko ona budziła w nim chęć założenia rodziny i bycia szczęśliwym.

Ogólnie to jedno wielkie przepraszam.

Rita.