Rozdział 13

                 Ciepłe promienie wczesnego czerwcowego popołudnia otulały wraz z rozwianymi brązowymi włosami  jej szczupłą twarz. Młoda kobieta dość szybkim krokiem przemierzała alejki parku z głośnym tupotem swoich niebotycznie wysokich szpilek, na których utrzymywała się dzięki pchaniu spacerówki z małą panną Milą. Chciała się zatrzymać choć na chwilkę, móc odetchnąć pełną piersią, pobawić się z córką i rozkoszować się pięknem ją otaczającym. Jednak przez to, że gonił ją czas nie mogła sobie na to w tej chwili pozwolić. Nie lubił kiedy się spóźniała, może to dlatego, że raczej jej się to nie zdarzało i bał się, że coś niedobrego mogło się jej przydarzyć, a może dlatego, że nie mógł kontrolować danej sytuacji. Na samą tą myśl się uśmiechnęła. Lubiła go drażnić  i to nawet bardzo, lecz tego dnia postanowiła mu tego oszczędzić ze względu na jego urodziny.  Zerknęła na złoty zegarek, prezent który podarował jej w pierwszą rocznicę ich ślubu i zaklęła w duchu. Przyspieszyła kroku i już po chwili zostawiła za sobą rzędy drzew i soczyście przyciętą trawę.

                Minęło już prawie sześć tygodni i nie było jeszcze ani jednej takiej chwili jak ta, która miała nastąpić dzisiejszego wieczoru. Atmosfera w domu była ciężka do zidentyfikowania, każdy jego domownik w innym humorze przemierzał korytarze posiadłości Malfoyów. Jedynie napięcie, które narastało z każdym przesunięciem się wskazówki zegara było możliwe do prawidłowego zrozumienia. Dracon siedział w wielkim fotelu, nonszalancko przeczesując włosy prawą ręką, popijając przy tym ognistą whisky i obserwując jak jego salon zmienia się w małą salę bankietową. „Ona chyba do reszty zwariowała” . Odstawił szklankę na stolik kiedy tylko usłyszał, że frontowe drzwi się otwierają. Wiedział, że jego żonie nie spodoba się to, że spożywa alkohol o tak wczesnej porze dnia. Mógł się z nią spierać, tłumaczyć że popołudnie to nie jest wcale wczesna pora dnia, że na szklaneczkę whisky nigdy nie jest za wcześnie, lecz widział że z jej uporem nie wygra i koniec kropka. Jakież było jego zdziwienie, kiedy w u wejścia nie ujrzał swej wybranki, tylko Zabiniego.  Młody mężczyzna opierał się o framugę drzwi ubrany w zwykły szary dres, próbując wyrównać oddech. Gdy tylko spostrzegł napój, stojący tuż obok swojego najlepszego przyjaciela, z uśmiechem podszedł do niego i wypił go jednym łykiem.

                - Nie sądzę, żeby ognista była najlepszym sposobem na uzupełnienie płynów i witamin w organizmie Blaise.

                - Ktoś musiał usunąć Twoje ślady zbrodni zwłaszcza, że dwie ulice dalej widziałem Hermionę. Ty raczej nie biegałeś, więc płynów uzupełniać nie musiałeś także Stary, wyświadczyłem Ci przysługę- zaśmiał się szczerze i usiadł w drugim fotelu tuż obok Draco. 

Pokój w którym przebywali zmieniał się z każdą minutą. Jedynymi meblami które pozostały z dawnego urządzenia tej przestrzeni to te dwa fotele, na których spoczywali byli uczniowie Szkoły Magii i Czarodziejstwa. Sztab ludzi, którzy pracowali przy organizacji jego przyjęcia kręciła się to pomieszczeniu. Jedni z nich rozwijali wielki, czerwony dywan, który pokrywał całą przestrzeń podłogi. Już po chwili inni ustawiali na nim ciężkie drewniane krzesła ze złotymi obiciami przy wielkim i równie pięknym co krzesła stole. Chciał by było to skromne przyjęcie, wyłącznie dla rodziny i bliskich przyjaciół, chciał ale nie miał na to kompletnie żadnego wpływu. Zanim się zorientował zaproszenia zostały już wysłane i odwrotu nie było. Narcyza Malfoy przy organizacji nie wzięła pod uwagę, zastrzeżeń i próśb syna i synowej. Zaprosiła jak to sama ujęła „ małe grono bliskich przyjaciół” czyli około stu osób.  Narcyza spełniła tylko jedną prośbę i to nie Draco, ale jego małżonki. Skrzaty zostały zastąpione przez ludzi. Tego dnia magia, z racji tego że nie każdy z zaproszonych gości był czarodziejem, została odstawiona na boczny tor.

                Zabini w samych drzwiach miną się z była Gryfonką. Nie zamienili nawet ze sobą jednego spojrzenia, a co dopiero słowa. Po prostu przeszli obok siebie, jakby nie istnieli.   Jakby każde z nich było tylko skumulowanym powietrzem. Jednak chłopakowi nie umknął fakt, że dziewczyna niosła na rękach córkę, jego córkę . Córkę z krwi i kości, tak bardzo podobną do niego. Nagle jego umysł ogarnęła niesamowicie wielka ochota wyrwania małej z rąk Hermiony, lecz musiał stłumić ten nagły przypływ emocji, nie tylko dla swojego dobra, lecz i dla dobra swojego najlepszego i niekwestionowanego przyjaciela.

              Dziękuję za tak szczere i fajne komentarze. Wiele dla mnie znaczą. 

Rita.